Dorus, het suikerbeestje
31 januari 2011
Goeiedag! Mag ik mij even voorstellen?
Ik ben Dorus, een rasechte Europese Korthaar ex-kater van 15 jaar.
Ik woon in Rockanje, een rustig dorp in Zuid-Holland, samen met Dirk en Marina. Zij zorgen voor mijn natje en droogje en verschaffen mij een warm onderkomen. Goeie deal toch?
Ik heb Marina gevraagd of ze dit verhaal voor mij wilde opschrijven, want ik geloof dat mij dat niet zou lukken; ik ben niet zo handig met de computer, haha!
( Ik heb 't wèl geprobeerd....) 
Een paar keer per jaar gaan mijn mensen een poosje weg; ik geloof dat ze dat "vakantie" noemen. Ik doe daar liever niet aan mee, want dan moet je rijden in een auto en daar heb ik toch een gruwelijke hekel aan! Nee, laat mij maar lekker in m'n eigen buurtje blijven; er werd altijd voor gezorgd dat iemand mij m'n avondeten kwam brengen en me even gezelschap hield. Prettig geregeld!
Er is iets mis...
Maar vorig jaar toen mijn mensen terugkwamen voelde ik me helemaal niet lekker. Ik kon nog zoveel eten, maar toch werd ik mager. Ik dronk bijna een liter water per dag, maar ik plaste nog veel meer, leek 't wel. En ik voelde me zó lamlendig; ik had nergens energie meer voor en ik lag dan ook bijna de hele dag te slapen. Ook was mijn mooie glanzende vacht nogal dof geworden. Marina ging eens kijken op het internet wat er mis zou kunnen zijn en ze kwam er al gauw achter dat het waarschijnlijk diabetes was. Dus ik werd in de auto gezet (waaraan ik dus een hekel heb) en meegenomen naar een man die "dierenarts" heet. Die ging van alles vragen aan Marina en hij kwam tot dezelfde conclusie: waarschijnlijk "suiker". Hij kwam met een apparaat dat veel lawaai maakte en schoor zomaar een stuk van mijn poot kaal! En daarna stak hij een hele dikke naald in m'n poot, want hij moest bloed van me hebben om te testen. Nou, ik was he-le-maal niet blij met die man!
Na een poosje kwam de uitslag en ja hoor, het was zo. De gewone suikerwaarde van je bloed is ongeveer 5; die van mij was.....24,9!!! Ja, als ik iets doe, dan doe ik het goed ook!! Het nadeel van die hoge uitslag was dat ik nu iedere week met de auto mee moest, soms zelfs twee keer in de week...huuu!! Er moest namelijk worden uitgevonden hoeveel insuline er bij me moest worden ingespoten om het suikergehalte weer goed te krijgen. Normaal gesproken duurt dat een week of twee. Nu ben ik altijd al een eigenwijzerd geweest en dat krijg je er niet zomaar uit, dus dat geldt dan zeker ook voor mijn bloed....het kwam maar niet goed op de één of andere manier.
De zoektocht naar de juiste dosering
Er wordt begonnen met 2 x 1 ml per dag, met precies 12 uur tussenruimte. Kijk naar de waarden: 24,4, 22,4, 19,6, en toen ineens 10,6, dus ze dachten: hee, dat gaat de goeie kant op! Inmiddels zat ik op 1 x 3 en 1 x 2 ml insuline per dag (2 x 2 is "normaal" zeggen ze...). De week daarna was 't opeens weer 18,5, dus nog maar weer omhoog die dosis! Toen was het 14,3, 11,7, 14,7 en - hé: 7,6. Dat is acceptabel, dus op deze dosering moest ik dan maar blijven (5 en 4 ml inmiddels...).
Het hele leven van Dirk en Marina is door dit alles ook helemaal op z'n kop gezet ; nu ik twee keer per dag een prik moet hebben ze opeens een héél geregeld leven....een weekendje weg is practisch onmogelijk geworden. Uit eten kan dan wel, maar er moet dan wel iemand worden opgetrommeld die mij m'n "prikje & prakje" kan geven.
Ik kreeg ook ander voer, want dat moest. Nou maakt mij dat niet zoveel uit, want ik lust gelukkig alles. Eten was altijd mijn lust en mijn leven en dat kon je ook zien: ik was eerlijk gezegd wel 'n tikkie aan de zware kant. Ik heb gehoord dat ik daardoor misschien die suiker wel heb gekregen... overgewicht is één van de oorzaken. Daarom krijg ik nu veel minder voer dan voorheen; normaal kon ik eten wat ik wilde en nu mag ik maar 70 gram per dag! Dus ik heb de hele dag honger....
Vakantie
Intussen was het oktober geworden, de tijd dat mijn mensen altijd een weekje op vakantie gaan. Maar nu moest ik natuurlijk mee!! De laatste keer had ik bij die dierenarts al een spuit gehad tegen hondsdolheid (hoezo, ik ben toch geen hond en al helemaal niet dol! Hoewel, je zou 't bijna wel worden...) en een heeele dikke naald in mijn nek waardoorheen ik een chip onder m'n vel geschoten kreeg. Dat moet als je het land uitgaat.
Een paar dagen daarvoor hadden mijn mensen ook al een soort kooi in de kamer gezet, met een lekker zacht kleedje erin. Dat vond ik eigenlijk best een leuk plekje om te liggen. Maar op een moment werd die kooi ("bench" noemen ze het) in de auto gezet, samen met een hoop tassen. Ik werd opgetild, meegenomen naar buiten en in die bench gezet en toen ging het deurtje dicht! En toen hebben we toch lang in die auto gezeten!! Ik heb de hele weg zitten gillen dat ik er niks aan vond, maar dat haalde helemaal niets uit; ze reden gewoon verder. Misschien zou ik het zielig moeten vinden voor Dirk en Marina, de hele weg met zo'n gillend beest, maar voor mezelf vond ik 't ècht nog véél zieliger....
Eindelijk, na een eeuwigheid (ze zeggen iets van 5 uur) rijden, waren we waar we moesten zijn, want ik mocht ineens uit de auto! Whoohoo, wat een feest! Nou, ik moet zeggen, het was daar wel erg leuk hoor! Ze hebben daar ook een soort van huis, alleen kleiner, en dat staat in het gras tussen bomen. Het was ook nog 's lekker weertje overdag, dus daar kon ik wel mee leven.
Na een week moesten we natuurlijk weer naar huis....weer in die auto! Deze keer nog langer, ze hadden het over "file". Maar goed, op een moment waren we gelukkig weer thuis! We moesten wel weer naar die dierenarts, ajakkie! Ineens had in een waarde van 2,6! Dat is veel te laag; daar kun je heel naar van worden! Tien dagen later was 't weer 11,6, een week later 7,3, twee weken daarna 11,8 en drie weken daar weer na 3,5...snappen jullie 't nog? Wij ook niet!
Te weinig suiker
Dat was op 4 januari. Die avond ging ik me toch ineens ráár doen! Ik rook helemaal niks meer, ik kon alleen maar rondjes lopen en ik viel zomaar om! Dat was eng, joh! Dat vonden mijn mensen ook en die hadden het over iets dat "hypo" heet. Wij weer naar de dierenarts, al merkte ik daar niet zo veel van. Bloed prikken maar weer...was de batterij van dat apparaat leeg! En die man had geeneens een nieuwe (wat een sukkel, zei Dirk achteraf), maar het was wel duidelijk dat mijn suikerspiegel veel te laag was. Marina had mij thuis al een suikeroplossing laten drinken, maar het duurt lang voordat je daar iets van merkt. Dus die arts heeft glucose rechtstreeks in mijn bloed gespoten. En al die tijd bleef ik maar die rondjes rechtsom lopen...ik kón gewoon m'n kop niet recht krijgen! Op een moment wilde de arts mij een verdovingsmiddel geven, zodat ik de hele nacht buiten westen zou zijn en ik zodoende tot rust kon komen. Het leek net of ik begreep dat-ie me nóg 'n keer wilde gaan prikken, want ineens liep ik rechtuit. Gelukkig hoefde ik die spuit niet en mochten we naar huis. Gek genoeg ging ik daar ineens weer wèl rondjes lopen; pas rond middernacht kon ik weer een beetje rechtdoor. De andere dag was alles gelukkig weer gewoon, pfffft...wat 'n toestand! De insuline is verlaagd naar 2 x 4 ml per dag en twee weken later was de waarde 7,9. Marina prikt nu zelf, dus we hoeven niet zo vaak meer met die snertauto op stap gelukkig.
Zo ging het er 'n beetje aan toe met die hypo...
En hoe is het nu?
Het gaat best goed met mij op het ogenblik!
Gelukkig is het niet zo heel koud meer, kan ik tenminste weer lekker naar buiten zo nu en dan.
Mij vacht is ook weer helemaal opgeknapt; hij glanst je weer tegemoet!
En ik zie er natuurlijk fantastisch uit nu ik het gewicht heb dat bij me past. Beetje jammer alleen dat ik daarvoor zo'n honger moet lijden....aan mij ligt het niet hoor; ik gil d'r hard genoeg om! Ik ben bang dat ik er maar mee "moet leren leven", zoals de mensen dat zeggen.
28 februari 2011:
Afgelopen vrijdag weer een hypo gehad, maar gelukkig niet zo'n heftige als de laatste keer. Ik liep weer door het hele huis te snuffelen zonder dat ik iets kon ruiken en dat had Marina gelijk in de gaten. Ze gaf me een glucose-oplossing en na ongeveer een uur ging het weer de goeie kant op. Vandaag naar een andere dierenarts geweest en die had veel meer te vertellen dan die vorige vreemde vent. Ze ging bijvoorbeeld meteen in mijn bek kijken en zo kwamen we erachter dat ik best een slecht gebit heb (Dirk zei pas ook al dat ik zo uit m'n straatje stonk...). Heel veel tandsteen en op z'n minst één ontstoken kies. Daar moet dus op korte termijn wat aan worden gedaan.
Ook zei ze dat het met mijn staar nog wel meeviel. Huh? Ik staar weleens, maar dat is toch niet erg?
Blijkt dat het iets is met je ogen, waardoor je slechter gaat zien.
Verder moet er ook een 24-uurs-curve worden gemaakt (geen idee wat dat is...) om te kijken wanneer mijn bloedsuikerspiegel op z'n laagst is ofzo. Ik ga het allemaal wel beleven, denk ik zo...
16 mei 2011:
Het is gebeurd hoor!
Vorige week woensdag kreeg ik 's ochtends opeens geen eten....nou, daar snapte ik dus echt he-le-maal niks van. Ik de hele tijd roepen dat ik best honger had, maar nee hoor, het zat er niet in.
Om een uur of 10 moest ik weer 's met de auto mee en werd ik naar de dierendokter gebracht. En toen ging Marina gewoon weg! Ze liet me daar gewoonweg achter! Ik werd in een ijzeren hok gestopt en na een poosje kwam iemand mij halen, waarna ik een prik kreeg en vanaf die tijd weet ik een hele poos niks meer...
Toen ik weer wakker werd zat ik weer in dat ijzeren hok en was ik hartstikke suf. Maar dat duurde niet lang; op een moment was ik er helemaal klaar mee en ben ik gaan roepen dat ik naar huis wilde! Ze hebben toen Marina gebeld dat ik kon worden opgehaald. Wat was ik blij om haar en Dirk weer te zien zeg! Ik moest uiteraard wel weer even in de auto, maar dat vond ik niet zo erg; ik was nog een beetje suffig. Dat kon ik thuis ook nog merken; als ik wilde lopen viel ik bijna om. En daar gingen die twee ook nog om lopen lachen! Ik vond er niet veel aan, hoor! En ik had honger!! Nou hadden ze bij die dokter gezegd dat ik 's avonds laat pas mocht gaan eten. Iets met duizeligheid en slikreflex en kans op stikken...maar dan kennen ze mij nog niet! Marina wel natuurlijk, dus die gaf me eerst een klein beetje zacht voer. Zó, dat was lekker; het leek wel een soort leverpastei! Met dat slikken zat het wel snor, dus toen kreeg ik de rest ook maar meteen. Ik had het binnen 5 minuten op! Daarna ben ik lekker op schoot gaan slapen en dat hadden we dan ook weer gehad. Ze hebben mijn tandsteen weggehaald, twee rotte kiezen getrokken en ik heb een manicure/pedicure gehad. Doordat ik niet zo heel vaak naar buiten ging, waren mijn nagels wel heel erg lang en scherp geworden, dus dat was geen overbodige luxe...vooral niet voor mijn huisgenoten.
De volgende ochtend kreeg ik gelukkig weer gewoon mijn brokjes en die kan ik nu ook veel beter eten; ik had best last van mijn gebitje.
Wat betreft de suiker gaat het aardig goed; ik blijf redelijk stabiel en ik krijg nu twee maal 3 ml glucose per dag.
Als er weer iets te melden valt, laat ik het wel 
weten!
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
December 2012:
Vanaf begin oktober ging het ineens heel snel achteruit met onze Dorus.
Hij bleek een mega-ontsteking in zijn onderkaak te hebben, waardoor dat kaakje
bijna helemaal was weggevreten en twee kiezen er spontaan uitvielen.
De dierenarts heeft 'm gespoeld, en antibiotica en wat al niet toegediend. Omdat wij dat weekend naar de camping zouden, is Dorus een paar dagen daar gebleven. Te veel stress zou niet goed zijn, en we wisten hoe hij over autorijden dacht...
Toen wij hem weer gingen halen riep hij ons al van verre: haal me uit dit hok alsjeblieft!
Maar volgens de mensen daar was hij wel een hele lieve en voorbeeldige logé geweest!
Eenmaal thuis leek het wel weer aardig te gaan, maar die ontsteking wilde maar niet weg.
Nog maar een keer laten spoelen en medicijnen erin dan.
Tot het op een zondag zo raar ging: Dorus kon niet meer eten en zelfs niet meer drinken, en hij wilde maar naar buiten en weer naar binnen, en weer naar buiten en weer naar binnen; de hele dag door.
Die maandag ben ik weer met hem naar de dierenarts gegaan, en daar werd ons angstig vermoeden bevestigd: het zou gewoon nooit meer goedkomen met Dorussie...
Op dat moment moesten wij dus DE beslissing nemen, en goed beseffend wat voor hém het beste was, hebben wij ons ventje op maandag 17 december 2012 moeten laten gaan....
Tekenend voor de lieverd die hij altijd was: op het moment dat de arts haar verlammende spuit in zijn
lijfje zette, bleef hij haar gewoon lekker kopjes geven, want ja, iedereen die hem aandacht gaf, was gewoon altijd lief en leuk! De dokter kon er zelf ook bijna wel om janken, want ze vonden hem daar allemaal ook zo'n leuk beest...
Rare gewaarwording hoor, dat je hem dan op schoot hebt en hij dan langzaam wegzakt in niks meer voelen en meemaken. En dat je 'm dan op de tafel legt voor het laatste spuitje, terwijl er zo te zien niks mis is met hem...
Lieve, lieve lekkere Dorie: bedankt dat wij ruim 17 jaar jouw gezelschapsmensen mochten zijn; we hebben enorm van je genoten!
We zullen je van ons leven nooit vergeten, mannetje.
Welterusten...
Reageren op deze pagina?
Laat een bericht achter via het reactieformulier aan de rechterkant
of stuur een e-mail (ook rechts, onder de reacties)!
Als je meer wilt weten over diabetes bij katten, klik dan hier.
Onderstaande advertentie is niet door mij geplaatst. Ik heb daarom ook geen invloed op de inhoud ervan.
Maak jouw eigen website met JouwWeb